بی‌تعارف

به نام خدا
بعضی از دغدغه‌ها را می‌توان نوشت. طنز یا جدی، نقد یا معرفی! فعلا فرقی نمی‌کند.
::
صفا و مروه دیده‌ام، گرد حرم دویده‌ام/
هیچ کجا برای من کرب‌و‌بلا نمی‌شود...

پیوندها

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «محمدمهدی مقدم» ثبت شده است

(کاروان پیاده نجف تا کربلا – اربعین 92)

وقتی به آن‌جا می‌رسی با جان و دل می‌فهمی که چرا پیامبر صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله فرمود: کربلا بخشی از بهشت است. احساس راحتی می‌کنی. انگار تمام عمر از خانه‌ات دور بودی و حالا برگشتی. راست گفتند هیچ جا خانه‌ی خودِ آدم نمی‌شود! و خانه مادری همه ما کربلاست...

::

حرم ارباب

::

راستش نتوانستم بنویسم از خیمه‌گاه، تلّ زینبیه، قتلگاه و شش‌گوشه. اصلا تعابیر کم می‌آورند. آن‌جا هم نیاز نیست روضه‌هایی را که شنیدی مرور کنی تا گریه‌ات بگیرد! همین که بلندی تلّ زینبیه را ببینی دلت می‌گیرد، ضریح شش‌گوشه را ببینی اشکت سرازیر می‌شود. این‌ها خودشان روضه‌خوان هستند و خوشا به حال آن‌هایی که نسبت به حضرت ارباب معرفت دارند و عارفانه و عاشقانه ایشان را زیارت می‌کنند. خوشا به حال آن‌هایی که فقط امام شهید را زائر نیستند بلکه امام زنده و عصر خود را هم می‌شناسند و یاری‌اش می‌کنند.

ظهر اربعین داخل چادرمان زیارت اربعین خواندیم. جمع قشنگی بود، وقتی رسیدم که سخنرانی حاجی سمیعی تمام شده بود و آقامحسن کاشفی داشت زیارت را شروع می‌کرد. هنوز سرپا بودم که صابر، کاغذ کوچکی دستم داد و گفت: «اینو بده به آقامحسن.» نگاه کردم دیدم اسامی شهیدان نریمان مژدهی و محمدمهدی مقدم و همچنین رضا عباسی را نوشته و خواسته یادشان کنیم. آقامحسن هم قبل از شروع زیارت، اسم‌شان را آورد. اصلا رفیق به درد همین روزها می‌خورد. یعنی حالا که همه جمعند جای شما حسابی خالی است. یعنی ما در کربلا یادتان کردیم شما هم دست‌مان را بگیرید. یعنی رفاقت ما محکم‌تر از این حرف‌هاست که مرگ بخواهد به آن پایان بدهد. یعنی... .

::

کربلایی محسن کاشفی

::

چادرهای‌مان پشت هتل ضیوف الباقر ‌علیه‌السّلام بود. ناهار و شام را تا روز اربعین از موکب‌ها تهیه می‌کردیم. فردای اربعین تقریبا همه موکب‌ها جمع کردند و چهره شهر به کلی عوض شد. باید صبح پنجشنبه برمی‌گشتیم به طرف مرز. حسابی حال‌مان گرفته بود که چرا نمی‌توانیم شب جمعه کربلا بمانیم. هرچه‌قدر حاجی مهدوی توضیح داد که زیارت حضرت را در روزهای دیگر دست‌کم نگیرید اما هنوز خیلی‌ها ناراحت بودند.

::

پ.ن:

+ نه اینکه حرف گفتنی نداشته باشم ولی قلمم نچرخید تا از دسته عزاداری‌مون بنویسم. بعدش که اینجا رو خوندم دیدم زیبا و کافی نوشته شده. دست آقای رحمانی که مسئول فرهنگی قافله هم بودن درد نکنه!

بی تعارف

تعطیلات عید می رسه و من غمم گرفته از این که باید برگردم شهرِ محل تولدم. خیلی مسخره ست که یه عده دوست دارن تعطیلاتشون رشت باشن و خوش بگذرونن، اون وقت من اینطوری ماتم گرفتم. البته تقصیر من نیست؛ ظاهرا هرکس یه مدت قم زندگی کنه همین جوری میشه. زندگی کردن توی شهری که مرکزش حرم  ِ کریمه ی اهل بیت باشه رو نمیشه با هیچ جای دیگه مقایسه کرد. بحث این چند روز تعطیلاتم نیست، بالاخره که چی؟! یه روز که باید برگردم. اصلا با این ایده آل اومدم قم که مصداق آیه ی «لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیْهِم» * باشم اما الان هر باتجربه ای بهم میرسه میگه: «ببین پسرم! اگه میخوای پیشرفت کنی، برنگرد رشت!». خب این طوری نه انگیزه ی معنوی دارم نه مادّی! ولی... .

وقتی اذان مغرب رو اعلام کردند به افق ِ شهر باران های نقره ای؛ رشت، جا داشت به قول سامان، جفت پا برم تو تلویزیون! آخه یعنی مجری ِ محترم، این ها به ذهنش نرسیده: شهر حریم فاطمه ی اُخری، شهر دانای علی، شهر سردار جنگل، شهر شیون و شهر رحمدل. دلمون رو خوش کردیم به باران های نقره ای و قم در کویری ترین حالت، متلاطم شد و ساحل ِ دریای معرفت.

حرف باتجربه ها رو باید گوش کرد. اونا راست میگن! اصلا من که دردی رو از شهرم دوا نمی کنم. مثلا همین دَم ِ عیدی که میرم رشت، آب از آب تکون نمی خوره ولی همه که مثل هم نیستن. پارسال همین روزها بود برگشتن رشت، همه ی نگاه ها رو سمت خودشون جلب کردن. خودشون با پای خودشون رفته بودنا ولی واسه اینکه برگردن همه دست به کار شدن. زمینی نشد، براشون هلیکوپتر دربست کردن! کلی آدم اومدن استقبالشون. خیلی ها که از استقبال خبر نداشتن و واسه خرید عیدشون اومده بودن هم بی اختیار همراه شدن. عجب برگشتنی! اون زنِ بدحجاب ِ چه اشکی می ریخت!

باید برگردم! من تازه یه ساله نریمان و محمدمهدی رو شناختم. خیلی حرف دارم براشون. خیلی اشک دارم براخودم!


خادمان شهدا، نریمان مددی مژدهی و محمدمهدی مقدم در تاریخ 27 اسفند 90 به شهادت رسیدند.




چرا از هر گروهى دسته‏ اى به سفر نروند تا دانش دین خویش را بیاموزند و چون بازگشتند مردم خود را هشدار دهند، باشد که از زشتکارى حذر کنند؟ «سوره توبه، آیه 122»




+

اولین سالگرد شهیدان مددی و مقدم

دوشنبه 28 اسفندماه، ساعت 15 ، مهدیه ی رشت


بی تعارف