رنگ مظلومیت، رنگ انتقام...

زن و مرد، ضعیف و قوی، عرب، فارس و ترک، جوان، پیر و کودک، همه و همه آمده بودند. آن جا فهمیدم هنوز خیلی از پرچم‌ها را نمی‌شناسم و کشورهایشان را. پرچم آلمان، ترکیه و یا روسیه که از چند کیلومتری قابل تشخیص بود. پرچم بحرین را هم علاوه بر خود ِ بحرینی‌ها خیلی از کشورهای دیگه با خود داشتند. رنگ، رنگ ِ مظلومیت بود و انتقام. رنگ، رنگ ِ پرچم  ِ گنبد ِ حرم  ِ ارباب؛ سرخ.

 

(یادداشت های سفر پیاده ی نجف تا کربلا- اربعین 91 )

بفاطمةِ و أبیها و ...

حیف که پای حفظ دین در میان بود
وگرنه علی(ع) خوب می دانست چطور باید حقّشان را کفِ دستشان بگذارد...
کجایی مولاجان؟! از دینمان هم دیگر چیزی نمانده.
بیا تا نشان دهیم لذّتی که در انتقام هست در بخشش نیست!

پ.نـ:

خدای من! بگذر از این همه گذر و دست برسان به ذره ای از وجودم تا تمام «من» پُر شود از وجودت. امروز خودم را می بینم که که لبریزم از منیّت و با گوشه چشمی شهوت، غلام حلقه به گوش شیطانم. گاهی هم شیطان که متحیّر می ماند از رفتار این «من»، فقط تماشاچی است و جانانه تشویق می کند: «دست مریزاد!»

أعوذ بالله مِن شَرّ نَفسی... .