غربت ادامه دارد...

فاطمیه ای است برای خودش؛

سیلی به زن شیعه ی بحرینی،

چشم گریان کودکان ِ سوری،

حتی شکستن درب خانه ی شیخ حسن شحاته در مصر.

این بار به وسعت تمام جهان و تمام روزهای سال.

چادر خاکی...

دارم قساوت قلب می گیرم! از بس در اخبار، خون ِ شیعه دیده ام و کاری از دستم برنیامده. بی انصافی است اگر آن ها را از دعایمان هم محروم کنیم. خدا را به خودشان قسم می دهم:

گمشده!

 

چیزهایی که گم کرده ام، موقع نماز خواندن پیدا می کنم

به جز یک چیز

که دقیقا همان وقت گم می کنم:

قلبم!

.

.

.

رنگ مظلومیت، رنگ انتقام...

زن و مرد، ضعیف و قوی، عرب، فارس و ترک، جوان، پیر و کودک، همه و همه آمده بودند. آن جا فهمیدم هنوز خیلی از پرچم‌ها را نمی‌شناسم و کشورهایشان را. پرچم آلمان، ترکیه و یا روسیه که از چند کیلومتری قابل تشخیص بود. پرچم بحرین را هم علاوه بر خود ِ بحرینی‌ها خیلی از کشورهای دیگه با خود داشتند. رنگ، رنگ ِ مظلومیت بود و انتقام. رنگ، رنگ ِ پرچم  ِ گنبد ِ حرم  ِ ارباب؛ سرخ.

 

(یادداشت های سفر پیاده ی نجف تا کربلا- اربعین 91 )