دست دادن یا ندادن، مسئله این است؟!

با بررسی اجمالی بر خبرگزاری ها، به راحتی می توان به رشد بی اندازه ی سطح ِ فرهنگ ِ خبررسانی در کشورمان پی برد و به آن بالید. انتخاب خبرهای مناسب و قرار دادن آن ها در بهترین اولویت با عالی ترین عنوان ها و گاهی تحلیل های به شدت دقیق، آدم را به وجد می آورد. مثلا بعد از حضور رئیس جمهور در مراسم وداع با چاوز یکی از خبرگزاری ها این طور نوشت:

... و باز هم ساختار شکنی خیلی "نامتعارف" و زیر پا گذاشتن ارزش ها توسط احمدی نژاد!

+ فیلم و تصویرهای چیزدار

موضوع دست دادن یا ندادن مقامات دیپلماتیک ایران با شخصیت های خارجی و بوسیدن یا نبوسیدن آن ها، همواره دغدغه ی بسیار حیاتی و مهمی بود که گه گاه یا ناگاه باعث ایجاد جنجال هایی شده است.

به گزارش سرویس سیاسی- اطلاعاتی بوووق ؛ پخش فیلمی با کیفیت پایین که اصلا چیزی هم در آن معلوم نیست در مورد دست دادن سید محمد خاتمی رییس جمهور سابق ایران با تعدادی زن ِ زشت و بد ترکیب در ایتالیا، چنان جنجالی در رسانه های ایران به پا کرد که آن سرش ناپیدا و تا مدت ها فیلم این ماجرا، جزء پربازدیدترین فیلم های مخاطبان ایرانی در سایت های خبری و حتی سایت های چیزدار بود!

محمود احمدی نژاد رییس جمهور بسیار جنجالی ایران که شوت های پای راستش بی نظیر است یکبار دست راست ِ معلم نه چندان پیر  ِ خود را به بهانه "پاسداست و بزرگداشت جایگاه معلم" و فقط و فقط به همین بهانه بوسیده بود، در تازه ترین و داغ ترین اقدام خود، دست به یک ساختارشکنی جدید، عجیب و فوق العاده داده است! البته لازم به ذکر است که احمدی نژاد دست ِ راست معلم خود را جلوی دوربین ها یکبار بوسیده و معلوم نیست در غیاب دوربین ها چندین بار دیگر این حرکت را انجام داده است و آیا دست چپ معلمش را هم به همان بهانه بوسیده یا نه؟!

او در این اقدام شگفت انگیز و خارق العاده که خلاف اصول دینی و دیپلماتیک ایران تعریف شده است، ضمن مصافحه و در آغوش گرفتن مادر ِ زیبا و جوان ِ مرحوم هوگو چاوز، ساختار شکنانه ترین حرکت را کرده و به او دلداری هم داده است.

 ...

 

...

لینک خبر

...

این خبر صرفا یک مثال بود و خیلی از خبرگزاری های دیگر در همین اندازه فوق العاده عمل کرده اند و می کنند و در انعکاس خبر، اصلا تمایلی به سمت و سوهای خیلی خاص ندارند که دستشان درد نکند واقعا.

گمشده!

 

چیزهایی که گم کرده ام، موقع نماز خواندن پیدا می کنم

به جز یک چیز

که دقیقا همان وقت گم می کنم:

قلبم!

.

.

.

پدر ِ شعر نو یا پسر ِ آقای مدیر؟!

رفتیم یه مدرسه ی راهنمایی که از دانش آموزاش مصاحبه بگیریم واسه ورودی مجموعه مون. اسم ِ بهترین کلاس دوم راهنمایی شون بود « نیما » که همگی شاگرد زرنگ بودن. اسم ِ بقیه کلاس ها هم فردوسی، رودکی، سعدی و... . اول ِ کاری یخورده با طرف صحبت و شوخی می کردیم تا فضا صمیمی بشه. نمی دونم چی شد از یکی شون پرسیدم:

-    می دونی چرا اسم کلاستون نیماست؟
-    آره، اسم ِ پسر آقای مدیره!!
-    (با لبخند:) نه حالا جدی میدونی چرا؟
-    جدی میگم اسم ِ پسر آقای مدیره! (با قیافه ای کاملا مصمّم)
با تعجب به سید جواد نگاه کردم و هر دوتا زدیم زیر خنده. گفتم:
-    می دونی فردوسی چیکار  ِ بوده؟
-    آره شاعر بوده.
-    رودکی چطور؟
-    شاعر.
-    سعدی چی؟
-    شاعر.
-    خب، حالا نیما یوشیج رو می شناسی؟
-    نه!
خلاصه براش توضیح دادم و گفتم:
-    اشکال نداره، بعدا بیشتر باهاش آشنا میشی!

نفر بعدی هم که اومد کنجکاوانه ازش پرسیدم. اونم گفت:
-    اسم ِ پسر آقای مدیره!
با این تفاوت که وقتی بهش گفتم: « نیما رو میشناسی؟ » سریع جواب داد:
-    آره، نیما یوشیج شاعر بوده.
-    آفرین! خب حالا چرا اسم ِ کلاستون نیماست؟
-    چون اسم ِ پسر آقای مدیره!

و این داستان همچنان ادامه داشت... .

آخرش نفهمیدیم ما اونارو سر کار گذاشتیم یا اونا مارو (فعل اشتباها به قرینه حذف شده، خودم میدونم!). اینا اینقدر جدی و مصمّم بودن که به سرم زده فردا برم از مدیرشون بپرسم: « حالا جدا از شوخی، راستشو بگو چرا اسم کلاسو گذاشتی نیما؟! » اگه گفت: « اسم پسرمه » که هیچ!! ولی اگه بگه: « بخاطر نیما یوشیج » همونجا قاطی می کنم میگم: « مرد ِ حسابی! آخه آدم واسه کلاس ِ بچه ی دوم راهنمایی که نیما یوشیج رو نمیشناسه همچین اسمی میذاره؟! ».

::

::

+ ممنون از همه ی دوستان ِ عزیزم که پیگیرم شدن وقتی فهمیدن ناراحتم. خیلی هایی که مدیون محبت هاشون هستم،

دمتون گرم!

آقای پرشین گیگ!

تجربه نشان داده که هیچ سرویس رایگانی، عاقبت به خیر نشده!!

+ این روزها که هیچ حال مناسبی برای مطالعه و نوشتن ندارم، باز کردن وبلاگ خودم هم فایده ای نداره جز اینکه بیشتر ناراحتم کنه از دست آقای پرشین گیگ! (نمی دونم الان که دارید اینو می خونید عکسای وبلاگ بالا اومده یا نه!)

+ معروفه که میگن: «این نیز بگذرد!» ولی یه سوال خیلی مهم برام پیش اومده اینه که واقعا این حال و روز منم بگذرد آیا؟! ناامید نیستم ولی خیلی ناراحتم!

امان از دل ...

بگذریم از اینکه قمی ها
نگذاشتند حتی سایه ی مردهایشان از کوچه بیت النّورتان گذر کند،
وگرنه خواهر امام کجا و مجلس شراب کجا؟!

روی من هم حساب کن بانو!

بی خیال اگر واژه ها دست به دست هم داده اند تا نگذارند حتی جمله ای برایتان بنویسم. بر خلاف خیلی ها که باور دارند اثر هنری نباید سفارشی باشد، من بر این باورم که اگر تا الان بیشتر اثرهای هنری خالی از هرگونه مفاهیم دینی اند فقط و فقط به خاطر این است که خالق ِ اثر، یا خودش را وصل نکرده یا زمینه برای وصل شدنش فراهم نبوده و یا نخواسته که وصل شود به اقیانوس معرفت خاندان پیامبر اکرم علیهم السّلام. تازه بعد از این برقراری اتصال، نوبت به سفارش می رسد! عده ای باید مورد توجه این خاندان بزرگوار قرار بگیرند. آن ها خودشان سفارش می دهند... .
خواستم بنویسم از ورود کریمه ی اهل بیت به قم، خواستم بنویسم از استقبال مردم، خواستم بنویسم از ناخوش احوالی و بی تابی ایشان برای زیارت برادر، خواستم بنویسم از رفتن و ماندگار شدنشان اما بگذار اعتراف کنم نشد!
راه می افتم به سوی حرم و چشم می دوزم به گنبد طلا. می آیم همان جای همیشگی می نشینم. گله ای نیست، سفارشی هایتان را خوانده ام مخصوصا غزلی را که به «رضاشرافت» سپرده بودیدش. میخواهم باز زمزمه اش کنم:

نه جسارت نمی کنم اما، گاه من را خطاب کن بانو/
چیزی از دیگران نمی خواهم، تو مرا انتخاب کن بانو/

در کنار تو قطره ام اما، تو مرا رهسپار دریا کن/
در کنار تو ذره ام اما، تو مرا آفتاب کن بانو/

دل به هرسو که می رود بسته است دیگر از دست خویش هم خسته است/
دارد این گونه می رود از دست، آه قدری شتاب کن بانو/

به گمانم که خسته ای از من، خسته ای دل شکسته ای از من/
آه اگر که تو را می آزارد خب دلم را جواب کن بانو/

مانده ام بین رفتن و ماندن، رفتن و مبتلای غیر شدن/
ماندن و عاقبت به خیر شدن تو خودت انتخاب کن بانو/

منم و اشک و خواهشی دیگر، روز سخت شفاعت و محشر/
تو گنهکار اگر کم آوردی روی من هم حساب کن بانو!

.

+

بچه های هیئت، مجلس عزا گرفته اند.

گفتم اطلاع بدهم شاید شما هم بخواهید برای عرض تسلیت تشریف بیاورید:

پنجشنبه، سوم اسفند ساعت 19:30

بقعه متبرکه دانای علی رشت
هیئت عاشقان بقیع

رفتار ِ بچه گانه...!!

پشت به قبله در صف ِ نماز جماعت، سجده کرده بود به دختری که پشت سرش داشت نماز می خواند! پسرک حدودا پنج سال داشت و بازیگوشی از چهره اش می بارید. دخترک هم اگر درست حدس زده باشم سه سال بیشتر نداشت و زیر چشمی به حرکات رکوع و سجده پدرش نگاه می کرد و به شکل ِ خیلی بامزه ای تکرارشان می کرد. حواس من هم که در صف پشت سرشان ایستاده بودم، جلب ِ حرکات غیرقابل پیش بینی پسرک شده بود. اولش که فقط کنار پدرش نشسته بود و نماز نمی خواند. برمی گشت، نگاه، خنده و جلب توجه دخترک، که انگار فایده ی چندانی نداشت. وقتی هم که دید این طور نمی شود پا شد نماز بخواند اما نمی توانست عکس العمل رفتارش را در چهره ی دخترک ببیند به خاطر همین نمازش را پشت به قبله ادامه داد. رکوع، سجده و نگاه های دو طرفه و خنده های موفقیت آمیز  ِ پسرک تا آخر نماز ادامه داشت.

نماز که تمام شد پدر، پسرش را در آغوش گرفت، نازش کرد و طولی نکشید که شال و کلاه کردند و رفتند در حالی که پسرک کوچکترین توجهی به پشت سرش نکرد اما دخترک نگاهش را برنداشته بود. به حرف های پدرش خیلی علاقه ای نشان نمی داد و انگار همچنان منتظر بود که پسرک برگردد و خنده ای کند یا حدأقل دستی برایش تکان دهد.

فکرم خیلی مشغول شد. مثل آدم بزرگ ها رفتار می کردند. مشابه این اتفاق و با آب و تاب تر از این را در رابطه ی جوان های امروز هم دیده بودم. پسر از موردی خوشش می آید تمام تلاشش را می کند تا دلبری کند، در اکثر موارد دیر یا زود موفق می شود اما بعد از مدتی بی خیالش می شود و می رود سراغ کار و زندگی خودش. تا مدتی دل ِ دختر، شکسته و حتی چشمانش گریان می شود و ... (بقیه اش را با سلیقه ی خودتان کامل کنید!).

اما حالا که بیشتر فکر می کنم می بینم اساساً این رفتار، مخصوص ِ کودکان است. شاید آن لحظه که پسرک رفت، دخترک به جایی خیره شده بود و داشت به اسباب بازی هایش فکر می کرد، اصلا هم منتظر نبود تا پسرک دستی تکان دهد و من فقط آن لحظه داشتم توهّمات ذهنی ِ خودم را مرور می کردم. و این آدم بزرگ ها هستند که گاهی بچه بازی از خودشان در می آورند!


+
پیام اخلاقی: هنگام خواندن نماز، حضور قلب هم چیز خوبی است!

+
دوستانی که عازم مشهدالرّضا علیه السّلام هستند نائب الزّیاره ی خواهرشان هم باشند. بی بی سلام الله علیها این روزها حالشان اصلا خوب نیست و سخت بی تاب برادرند... .

بدون وقت اضافه!

تا جایی که یادم میاد داشتم دنبال ثانیه ها و دقیقه ها می دویدم، اصلا هم نتونستم آدمهایی رو که عُمریه دارن همه ی کارهاشونو رأس یه ساعت ِ مشخص انجام میدن، درک کنم... حسّ ِ رقابت ِ نابرابر با عقربه های خستگی ناپذیری رو دارم که اگه بخوابن هم باید بعد از تعویض باطریشون، بکشیشون جلو!

+

هستی، نفس ساعت سرگردانی ست/

در ثانیه ها دلــهره ی پـنـهانی ست/

تسبیح قیامت است در دست زمان/

هر دانـه ی آن جـمجـمه ی انـســانـی ست!/

                                         ایرج زبردست

به زیبایی ِ غروب...

اگر می‌توانستم زمان را در آن مکان متوقف می‌کردم... قرار نبود اما مجبور شدم عکس بگیرم، از بس غروبش غروب بود!

::

فکری که نباید!

شب جمعه، کربلا؛

وقتی بدانی می‌خواهی جایی حاضر بشوی که همه‌ی اولیاءالله حضور دارند خیلی متفاوت خواهی بود مخصوصا من که در حال گرفتن عکس، کفشم را گم کردم و آن لحظات داشتم به خودم تلقین می‌کردم که فدای سرت یک کفش که ارزش این حرف‌ها را ندارد! ولی همچنان...

پ.ن:
+ مرا ز عشق مگویید، عشق گمشده ای است/
    که هر چه هست ندارم، که هر چه دارم نیست!